کودکان زمانی که با آن‌ها با مهربانی رفتار می‌شود، به راحتی اشک می‌ریزند. آن‌ها می‌دانند که موجودات بسیار کوچکی در دنیایی خشن و غیرقابل پیش‌بینی هستند. نمی‌توانند بر بسیاری از اتفاقات پیرامون خود کنترل داشته باشند، قدرت درکشان محدود است و چیزهای زیادی وجود دارد که باعث ناراحتی، اندوه و سردرگمی‌شان شود. پس چرا ما، به طور منظم، گاهی فقط برای چند لحظه، با سُرو صداهای [گریه]‌ای عمیقا شفابخش در برابر وسعت غمِ بودن فرو نپاشیم؟

اگرچه حواس ما عمدتاً تصویری بسیار دقیق از آنچه در اطرافمان می‌گذرد به ما ارائه می‌دهند، اما در برخی موقعیت‌های جالب، شاهد شکاف بین واقعیت و برداشت‌های ذهنی خود از آن هستیم؛ موقعیت‌هایی که حواس ما به شیوه‌ای ظریف ما را گمراه می‌کنند.

روشی برای درک وضعیت بسیاری از ما که از علائم روانشناختی آزاردهنده‌ای نظیر عزت نفس پایین، حملات پانیک و افسردگی رنج می‌بریم، این است که بگوییم قربانیان "آموزش هیجانی ناکامل" هستیم. درس‌های ویژه‌ای درباره‌ی سلامت روان، امید یا خوددوستی وجود داشت که از ما دریغ شده و به طرز تلخی آن‌ها را از دست داده‌ایم. فقدان این آموزه‌هاست که مشکلات کنونی ما را توضیح می‌دهد.

ژورنال‌نویسی، که به معنای نوشتن در یک دفتر خاطرات یا گزارش شخصی است، فواید درمانی متعددی را ارائه می‌دهد. ضمیر ناخودآگاه ممکن است برخی ایده‌ها را، هرچند در نهایت در بلندمدت مفید باشند، به عنوان تهدیدی برای وضعیت ذهنی تثبیت‌شده درک کند. برای حفظ حس تعادل، ذهن ممکن است بی‌رحمانه این ایده‌ها را سرکوب کند و به طور موثر باعث شود که "فراموش شوند." با این حال، یک ژورنال فضایی امن برای رویارویی با این سوالات مهم و تحریک خودمان برای یافتن پاسخ‌هایی که مسیر زندگی ما را شکل می‌دهد، فراهم می‌کند.

آنچه باعث می‌شود برای ما، افراد مضطرب، مسائل بسیار دشوار شود، این است که قادر به حفظ تمایز بین آنچه به طور عینی سزاوار وحشت است و آنچه به طور خودکار و بدون فکر وحشت را برمی‌انگیزد، نیستیم. پرسش آرامش‌بخشِ اصیل - «آیا واقعاً در اینجا چیزی برای ترسیدن وجود دارد؟» - حتی نمی‌تواند وارد ذهن شود: هیچ حسی وجود ندارد که واکنش خوش‌خیمی حتی ممکن باشد.

درمان بدنی (بادی تراپی) با یک برداشت اساسی و بسیار قانع کننده آغاز می‌شود: مشکلات عاطفی ما نه تنها در ذهن ما آشکار می‌شوند، بلکه منطقاً انتظار می‌رود در بدن ما نیز تجلی پیدا کنند. ناراحتی و روان‌رنجوری‌های ما در نحوه نشستن و نفس کشیدن، نحوه نگه داشتن شانه‌ها، الگوهای خواب، فرآیندهای گوارشی، نگرش به ورزش و روش‌های مراقبت از پوست ما طنین‌انداز خواهند داشت.

مفهوم برانگیخته شدن (تریگر شدن) هسته مرکزی بحث در مورد تروما است و بر روی مفهومی بسیار مهم در زندگی روانشناختی قرار می‌گیرد – مفهومی که احترام، همدردی و توجه ما را می‌طلبد. برانگیخته شدن، در ساده‌ترین شکل خود، واکنش با ترس و خشم شدید به موقعیتی در زمان حال است که برای دیگران ممکن است بی‌نقص و بی‌اهمیت به نظر برسد.

هر چقدر هم که زندگی غم‌انگیز شود، هرگز از لذت یک حمام داغ دور نیستیم. غوطه‌ور شدن در فضایی گرم و شبیه به رحم مادر، فاصله‌ی قاطعی بین ما و همه‌ی آن چیزهایی ایجاد می‌کند که باعث ترس، خشم و احساس ناکافی بودن ما در دنیای خشن و بی‌تحرک بیرون شده‌اند.