بی‌خوابی گاهی ناشی از تشنگی یا گرمای بیش از حد است، اما در اغلب موارد، ریشه در روان ما دارد. بی‌خوابی، انتقام ناخودآگاه ذهن از تلاش‌های ما برای سرکوب برخی افکار در طول روز است. بیدار ماندن در نیمه‌های شب، نشانه‌ی نیاز به تفکر درباره‌ی موضوعی است که به دلیل مشغله‌ی کاری، تعهدات اجتماعی و خانوادگی، سرسختانه نادیده‌اش گرفته‌ایم. ذهن عمیق ما، پس از تلاش‌های ناموفق برای جلب توجه در هیاهوی روز، در سکوت شبانه برای ملاقات با ما و رساندن برخی بینش‌ها، دست به کار می‌شود.

بسیاری از ما در دسته‌ی نکبت‌باری به نام «مراقبت بیش از حد» قرار می‌گیریم. یعنی ما نه تنها مراقب و متعارف نیستیم، بلکه تقریباً تمام اوقات در وحشت و نگرانی به سر می‌بریم. ما، در اردوگاه ناخوشایند مراقبت بیش از حد، با وحشت از خواب بیدار می‌شویم، روز را با ترس و هراس کم‌رنگ سپری می‌کنیم و با اطمینان نزدیک به یقین زندگی می‌کنیم که اتفاقی هولناک ما را از پا در خواهد آورد. گاهی اوقات، از فرط خستگی، آرزوی پایان همه چیز را داریم - هرچند آن هم چشم‌اندازی وحشتناک است.

تمایل به شهرت اغلب از اشتیاق عمیق به ارتباط و تأیید نشأت می‌گیرد که غالباً در تجربیات اولیه غفلت یا آسیب عاطفی ریشه دارد. از دور، شهرت وعده‌ای درخشان به نظر می‌رسد: احترام، ستایش و مهربانی. با این حال، این بت‌پرستی پیچیدگی‌های روانی را که در زیر شکار بی‌وقفه برای شهرت نهفته است، نادیده می‌گیرد.

گسستگی روانی، پدیده‌ای در سلامت روان که با بی‌حسی یا جدایی عاطفی مشخص می‌شود، چالشی منحصر به فرد در تشخیص و درمان ایجاد می‌کند. برخلاف علائم آشکارتر مانند اضطراب یا افسردگی، گسستگی در غیاب آرام و پنهان تعامل عاطفی خود را نشان می‌دهد. این حالت، انقطاع از احساسات، افکار و خاطرات فردی است.

بدبینی در برخی محافل، نوعی جذابیت خاص دارد. بی‌امید بودن و ادعای عبور از رؤیاهای دیگران، ظاهری خشن و بی‌رحم به فرد می‌دهد.

رویارویی‌گریزی صرفاً به معنای بیزاری از مشاجره نیست، بلکه رفتاری است که نشانگرِ ناتوانی عمیق در ورود به هر نوعِ چالش و ستیزی است. این ناتوانی ریشه در فقدانِ حمایت از خود و تردید عمیق نسبت به خویشتن دارد. فرد رویارویی‌گریز به دلیل اینکه به اندازه کافی از درستی و ارزش‌های خود اطمینان ندارد، جرأت دفاع از خواسته‌ها و منافع مشروعش را از دست می‌دهد.

مفهوم اضطراب مزمن، موقعیتی متناقض‌نما را به نمایش می‌گذارد. در نگاه اول، به نظر می‌رسد که افراد مبتلا به این اختلال، برای بهبودی خود نیازمند یافتن موضوعی برای نگرانی باشند. این امر در حالی است که نگرانی، به‌طور ذاتی، احساسی ناخوشایند است که باید از آن دوری کرد و تنها در شرایط کاملاً ضروری باید به آن پرداخت.

تحقیقات نشان می‌دهد که تجاربۀ تروما an experience of trauma [تروما، یک تجربه] اجتناب‌ناپذیر نیست، اما متأسفانه بخش قابل توجهی از تجاربۀ انسانی را تشکیل می‌دهد. رویدادهای آسیب‌زا طیف گسترده‌ای را شامل می‌شوند و می‌توانند تأثیرات عمیق و بلندمدتی بر سلامت روان افراد داشته باشند.

اصطلاح «فاجعه‌انگاری» در نگاه اولیه ممکن است بار طنزآمیزی به همراه داشته باشد. ما فردی را تصور می‌کنیم که با نگرانی افراطی، وقوع فاجعه‌ای عظیم را پیش‌بینی می‌کند – در حالی که چنین رویدادهایی به ندرت رخ می‌دهند.

چگونه و از طریق چه مکانیسم‌هایی، تروما می‌تواند در درون خود فیزیکی ما نهفته یا حتی "ذخیره" شود؟ آیا یک اندام واقعاً می‌تواند غم و اندوه را "به یاد آورد"؟ آیا استخوان‌ها می‌توانند خاطره یک والدین ستمگر یا یک طلاق زندگی‌گسل را در خود نگه دارند؟