ذهن انسان موجودی پیچیده و چندوجهی است که در کنار افکار آگاهانه، مخزنی غنی از مواد ناخودآگاه را نیز در خود جای داده است. دسترسی به این مخزن عمیق‌تر از اطلاعات می‌تواند چالش‌برانگیز باشد، زیرا مکانیسم‌های دفاعی ریشه‌دار اغلب ما را از روبرو شدن با اضطراب‌ها یا خواسته‌های سرکوب‌شده باز می‌دارند. تکنیک‌های فرافکنشی، دسته‌ای از ارزیابی‌های روان‌شناختی، با ارائه محرک‌های مبهم به افراد و ترغیب آنها به تکمیل یا بسط آن، پنجره‌ای به این قلمرو پنهان ارائه می‌دهند.

یکی از تناقضات بنیادی ذهن انسان در تناسب با ظرفیت آن برای نگهداری اطلاعاتی نهفته است که هم ذاتی و هم غیرقابل دسترس هستند. این داده‌های حیاتی، که به طور بالقوه برای رشد عاطفی و تصمیم‌گیری صحیح ضروری هستند، از درک آگاهانه روزمره ما فرار می‌کنند.

در اواخر دوران فعالیت حرفه‌ای خود، زیگموند فروید به طور خلاصه به امکان وجود یک عامل درمانی در آینده فکر کرد. این ماده فرضی از قابلیت قابل توجهی برای پایین آوردن خود به خود مکانیسم‌های دفاعی بیمار برخوردار بود و در نتیجه دسترسی بدون مانع به ضمیر ناخودآگاه را فراهم می‌کرد. تا طلوع قرن بیست و یکم، به نظر می‌رسید که کاندیدایی بالقوه برای این منظور در صحنه روان‌درمانی ظهور کرده است: MDMA (3,4-methylenedioxymethamphetamine).

به دلایل موجه، اغلب تصور می‌کنیم سرنخ‌های اصلی برای درک هویت ما در مغز نهفته است. ما بر این باوریم که کلمات و خاطرات بیشترین نقش را در توضیح ماهیت وجودی و تجارب گذشته‌‌ی ما، برای خود و دیگران، ایفا می‌کنند.

یکی از اصول بنیادین روانکاوی این است که فراموشی آسیب‌های روانی، زمینه‌ساز بیماری می‌شود. به عبارت دیگر، فراموش کردن تجربیات تلخ و ناگفته‌ای که به شدت نیاز به بیان دارند، منجر به بروز اختلالات روانی می‌گردد. تاریخچه‌ی پرفراز و نشیب روانکاوی، روایتگر تلاش‌های گسترده و متنوع برای کمک به افراد جهت به یادآوردن حقایق دردناکی است که سلامت روان و آینده‌ی بدون اضطراب آن‌ها بدان وابسته است.

یک سوم از زندگی ما در خواب سپری می‌شود و بخش قابل‌توجهی از این زمان به رویاها اختصاص دارد. رویاها می‌توانند شگفت‌انگیزترین، زیباترین، ترسناک‌ترین و گویاترین تجربیات زندگی ما باشند.

برای التیام علائم ناشی از تروما، گاه لازم است به چیزی ایمان بیاوریم که در نگاه اول شبیه به جهش کورکورانه به نظر برسد.