فرار از سایه والدین، یکی از موضوعاتی است که بسیاری از ما با آن در زندگی روزمره‌مان مواجه می‌شویم. والدین، بدون شک نقشی بسیار مهم و ارزشمند در زندگی ما دارند. اما گاهی اوقات، برخی از ما نیاز داریم تا از سایه والدین خارج شده و به طور مستقل و خودمانی زندگی کنیم.

این یکی از پرسش‌هایی است که ممکن است همه‌ی ما در زندگی به طور متناوب با آن روبرو شویم. ابراز خود، به معنای نشان دادن واقعیت و هویت خود در جهان است، به طوری که دیگران بتوانند با شما در ارتباط باشند و شما را به شکل صادقانه‌ای بشناسند.

عصبانیت، یک واکنش طبیعی است که در برخی موارد می‌تواند مفید باشد، اما کنترل آن می‌تواند به بهبود روابط، بهبود سلامت روانی و بهبود کیفیت زندگی کمک کند.

یادگیری پذیرش جنسی خود، یک مسیر مهم در مسیر شناخت و قبول خودمان درباره جنسیت است. این مفهوم به معنای قبول و احترام به هویت جنسی خود و توانایی قبول تمام جوانب آن است. این فرایند به ما کمک می‌کند تا احساس رضایت و خوشبختی درباره خودمان و هویت جنسیمان پیدا کنیم.

یادگیری آشکارتر بحث کردن، یک مهارت ارتباطی بسیار مهم است که به ما کمک می‌کند در برخورد با دیگران، بیان نظراتمان را به شکل موثرتری انجام دهیم. آشکارتر بحث کردن به ما کمک می‌کند تا به طور راحت‌تر و با اعتماد به نفس بیشتر، دیدگاه‌ها و اندیشه‌های خود را با دیگران به اشتراک بگذاریم و برقراری ارتباطی موثرتر را تسهیل کنیم.

تنبلی زیاد می تواند جلوی پیشرفت و خلاقیت شما را بگیرد. اما کمی تنبلی گاهی می تواند مفید باشد! بدن و ذهن ما برای تعطیلات مقرر دارند. وقتی به خودتون استراحت می دهید، انرژی برای فعالیت های بعدی تان ذخیره می شود.

یکی از مهمترین نکات در یادگیری خودخواه‌تر بودن، توجه به نیازها و مراقبت از خودمان است. این شامل مراقبت از سلامتی، تغذیه مناسب، استراحت کافی و توسعه مهارت‌های شخصی است. برقراری تعادل بین نیازهای شخصی و نیازهای دیگران می‌تواند باعث افزایش رضایت و موفقیت در زندگی شود.

یادگیری توجه کردن به لذت، به معنای بهبود کیفیت زندگی و تجربه لحظات خوشایند است. زندگی امروزی پر از استرس و مشغله‌های روزمره است و اغلب به جزئیات کوچک و لذت‌های روزمره‌مان توجه نمی‌کنیم. با یادگیری این مهارت، می‌توانیم لحظات زندگی را بیشتر به ارزش بشناسیم و احساس شادی و رضایت بیشتری را تجربه کنیم.

وقتی در جمع دوستان غمگین هستیم، لبخند می‌زنیم. وقتی قبل از سخنرانی اضطراب داریم سعی می‌کنیم موضوع را عوض کنیم. وقتی از ما می‌پرسند که چگونه با مشکل کنار می‌آییم، می‌گوییم: «در واقع خیلی خوب و راحت، متشکرم». ما قصد فریبکاری نداریم بلکه تنها روشی را که می‌شناسیم و برای جلوگیری از آسیب‌پذیری خود به آن اعتماد داریم را تمرین می‌کنیم.

بسیار صادقانه‌تر و رهایی بخش‌تر خواهد بود اگر بپذیریم که بخش زیادی از زندگی خود را به گفتن این یا آن دروغ می‌گذرانیم و در مورد دلایل انجام چنین کاری کنجکاو شویم. ما تمایل داریم روی جنبه‌های بزهکارانه یا نیمه‌جنایی دروغ تمرکز کنیم، گویی فریبکاری و دروغ‌گویی همیشه در رابطه با معلم مدرسه، پدر عصبانی یا پلیس اتفاق می‌افتد، و بنابراین از انواع کارکردهای ظریف‌تر روزمره و روانشناختی آن غافل می‌شویم.  کارکردهایی که ما، اکثریت قانونمند، محتاط و ظاهراً اخلاق‌مدار نیز درگیرش هستیم.