مدرسه زندگی آلن دوباتن ویدیویی را در رابطه با بحران ناشی از شیوع ویروس کرونا منتشر کرده است. در این ویدیو اندیشه‌هایی درباره مقابله با بحران و گذر از دوران سخت طوفانی مطرح می‌شود که می‌تواند به ما کمک کند تا با آرامش بیشتری روزهای فعلی را سپری کنیم.

این ویدیو به تحلیل روانشناختی اضطراب می‌پردازد. بیان می‌کند که اضطراب ممکن است نشانه‌ای باشد از احساسات، افکار یا تجربیات سرکوب شده. پس راه حل، شناخت ریشه‌ی واقعی نگرانی است. سؤال اساسی این است که اگر در موقعیت فعلی اضطراب نداشتیم، به چه موضوع سختی فکر می‌کردیم. با شناخت این موضوع، زندگی را می‌توان تغییر داد.

این ویدیو به بررسی زخم‌های روحی و روانی می‌پردازد که شاید فرد از وجود آن‌ها بی‌اطلاع باشد. همچنین علائم سلامت و بیماری روان را بررسی می‌کند. تاکید می‌کند شناخت این موارد بسیار مهم است تا بتوان با آگاهی کامل به حل مشکلات روانی و جسمی خود پرداخت. چشم‌پوشی از این مسائل دیگر گزینه‌ای مناسب نیست.

این متن به بررسی این موضوع می‌پردازد که تا چه حد می‌توان به عواطف و احساسات اعتماد کرد. تشریح می‌کند که احساسات از کدام منابع سرچشمه می‌گیرند و تحت تاثیر کدام عوامل هستند. همچنین اینکه آیا می‌توان عواطف را مدیریت و کنترل کرد یا خیر را بررسی می‌کند تا بفهمیم تا چه حد به احساسات خود اعتماد کنیم.

مقاله با عنوان "علاج رسانه‌ها" راهکارهایی برای کاهش تاثیر رسانه‌ها بر ذهن معرفی می‌کند.ابتدا پیشنهاد می‌کند دیگر از رسانه‌ها برای درک دنیا استفاده نکنیم.سپس تاکید می‌کند می‌توانیم عمدا در مورد آخرین اتفاقات بی‌اطلاع بمانیم.همچنین پیشنهاد می‌دهد به مطالعه موضوعات غیرمعمول مانند سیارات دیگر بپردازیم.در کل مقاله به دنبال ارائه راهکارهایی برای کاهش تاثیر رسانه‌ها و تمرکز بیشتر بر منابع غیررسانه‌ای است.

عصبانیت، یک واکنش طبیعی است که در برخی موارد می‌تواند مفید باشد، اما کنترل آن می‌تواند به بهبود روابط، بهبود سلامت روانی و بهبود کیفیت زندگی کمک کند.

رقص در اکثر فرهنگ‌ها جایگاه ویژه‌ای داشته است. مردم در گروه‌هایی گرد هم می‌آمدند، با صداهای ریتمیک طبل‌ها و فلوت‌ها، ارگ‌ها و گیتارها، سرودها و فریادها غرق می‌شدند و دست‌ها و پاهایشان را به شیوه‌های پیچیده و دیوانه‌وار تکان می‌دادند و خودشان را در حیرت رقص گم می‌کردند. بی‌جهت نبود که نیچه، شخصیتی دردناک منزوی در زندگی روزمره، اعلام کرد: «فقط به خدایی ایمان می‌آورم که بتواند برقصَد» (نظری که در کنار اعلام قاطعانه‌ی دیگرش قرار می‌گیرد: «بدون موسیقی، زندگی اشتباه است.»)

عادی است که انتظار داشته باشیم همیشه به‌طور فعال در پی خوشبختی خود باشیم، به‌ویژه در دو حوزه‌ی بزرگ رضایت‌مندی بالقوه: روابط و مشاغل. بنابراین، عجیب و کمی نگران‌کننده است که ببینیم چند نفر از ما اغلب طوری رفتار می‌کنیم که انگار عمداً در حال نابود کردن شانس‌های خود برای رسیدن به آنچه می‌خواهیم هستیم.