MDMA: عاملی بحثبرانگیز در اکتشاف رواندرمانی
در اواخر دوران فعالیت حرفهای خود، زیگموند فروید به طور خلاصه به امکان وجود یک عامل درمانی در آینده فکر کرد. این ماده فرضی از قابلیت قابل توجهی برای پایین آوردن خود به خود مکانیسمهای دفاعی بیمار برخوردار بود و در نتیجه دسترسی بدون مانع به ضمیر ناخودآگاه را فراهم میکرد. تا طلوع قرن بیست و یکم، به نظر میرسید که کاندیدایی بالقوه برای این منظور در صحنه رواندرمانی ظهور کرده است: MDMA (3,4-methylenedioxymethamphetamine).