از منظر روانشناسی، روابط عاطفی که در آن‌ها عشق به طور متقابل ابراز و دریافت نمی‌شود، امری شایع و ناخوشایند به شمار می‌رود. افراد در چنین موقعیت‌هایی تمایل دارند به سرعت خود را از این رابطه خارج کنند. چرا باید در رابطه‌ای ماندگار شد که در آن احساسات عمیق به درستی درک و ارج داده نمی‌شوند؟ چه دلیلی برای صرف وقت و انرژی با کسی وجود دارد که عواطف ما را به طور کامل پاسخگو نیست؟ تمایل به رهایی از ابهام، سردی و دوری عاطفی، رفتاری منطقی و قابل درک است.

تروما، زخمی عمیق بر روان انسان است که می‌تواند سایه‌ای تاریک بر زندگی ما بگذارد. اما رهایی از این سایه و التیام زخم‌های گذشته غیرممکن نیست. کلید این رهایی، درک عمیق‌تر ماهیت تروما و علائم آن نهفته است.

افراد به دلیل نحوه تفسیر وقایع دست به خودکشی می‌زنند. لازم به تاکید است که تفسیرهای مهربان‌تر، پیچیده‌تر و ظریف‌تری از همان وقایع نیز وجود دارد، اما به دلیل ریشه‌های یک آسیب روحی، این تفسیرها از دسترس فرد خارج شده‌اند.

زمانی که احساس شرم می‌کنیم، درگیر نفرتی ابتدایی و عمیق نسبت به خودمان می‌شویم؛ خجالتی فراگیر که وجودمان، خواسته‌هایمان و کارهایی که انجام داده‌ایم را در برمی‌گیرد.

در میان اختلالات روانی، معدودی به اندازه وسواس فکری خالص (Pure OCD) یا همان افکار مزاحم، فرد را فروتن و وحشت‌زده می‌کنند. در اختلال وسواس فکری-جبری (OCD) رایج، فرد درگیر نگرانی‌هایی است که او را مجبور می‌کند به‌طور وسواس‌گونه و اغلب بی‌حاصل، عملی را به‌طور مکرر تکرار کند

در نگاه اول، تمایل به خوشایند دیگران ممکن است صرفاً نشانه‌ای از شخصیتی دلنشین به نظر برسد. چه ایرادی می‌تواند در کسی باشد که همیشه لبخند بر لب دارد، خوش‌برخورد است، موافقت می‌کند و مانع ایجاد نمی‌کند؟ در دنیایی پر از سختی، مگر خواهان افزایش تعداد چنین افرادی در جامعه نیستیم؟

پارانوئید، وضعیتی که اغلب به عنوان اضطراب‌آور و عذاب‌آور توصیف می‌شود، از طریق مجموعه‌ای متمایز از علائم آشکار می‌شود.

در حوزه عملکرد بالا، غالباً خط تمایز میان افراد با استعداد خارق العاده، افراد با انگیزه ی خستگی ناپذیر و افراد فوق العاده موفق که به دنبال دستاوردهای بی وقفه هستند، مبهم می شود. در حالی که هر سه گروه ممکن است نتایج چشمگیری را به نمایش بگذارند، انگیزه های بنیادی که محرک تلاش های آنهاست، به طور قابل توجهی با یکدیگر متفاوت است.

مازوخیسم از آن دسته مفاهیم روانشناختی است که درک آن برای بسیاری از ما دشوار است. چطور می‌توان از لذت و درد در کنار هم سخن گفت؟ چطور ممکن است فرد آگاهانه به دنبال ناخوشایندی و تحقیر برود و آن را بر شیرینی و مهربانی مقدم بداند؟ چرا به سادگی به سمت خوبی و اطمینان خاطر حرکت نکنیم و عذاب را برای همیشه پشت سر نگذاریم؟