سوگیری عمل چیست؟

سوگیری عمل تمایل ما به ترجیح عمل نسبت به عدم عمل است که اغلب به نفع ماست. با این حال، مواقعی وجود دارد که احساس می‌کنیم مجبوریم عمل کنیم، حتی اگر هیچ مدرکی وجود نداشته باشد که نشان دهد این کار منجر به نتیجه بهتری نسبت به عدم انجام هیچ کاری می‌شود. تمایل ما به پاسخگویی با عمل به عنوان یک واکنش پیش‌فرض و خودکار، حتی بدون دلیل منطقی محکم برای حمایت از آن، سوگیری عمل نامیده می‌شود.

جایی که این سوگیری رخ می‌دهد

فرض کنید شما یک دروازه‌بان فوتبال هستید که در حال آماده شدن برای دفع یک ضربه پنالتی در وسط بازی پلی‌آف نهایی هستید. اگر مثل اکثر دروازه‌بان‌ها باشید، هنگام تلاش برای مهار ضربه، تقریباً همیشه به چپ یا راست می‌پرید. با این حال، شانس شما برای موفقیت در مسدود کردن ضربه از نظر آماری بیشتر است اگر به سادگی ثابت بمانید.

پس چه چیزی شما را مجبور می‌کند به جای ایستادن روی زمین بپرید؟ این سوگیری عمل است: غریزه ما مبنی بر اینکه انجام کاری بهتر از انجام ندادن کاری است. ممکن است احساس کنید که اگر بتوانید ثابت کنید که تلاشی برای متوقف کردن آن کرده‌اید، مردم شکست شما در انجام ذخیره را کمتر سخت‌گیرانه قضاوت می‌کنند. متأسفانه، همانطور که خلاف شهود به نظر می‌رسد، اغلب بی‌تحرکی است که شانس موفقیت شما را افزایش می‌دهد.

اثرات فردی

اولویت دادن به عمل نسبت به عدم عمل، بدون دلیل کافی برای حمایت از آن، می‌تواند منجر به سوء مدیریت یک موقعیت شود. این یک پاسخ خودکار مبتنی بر انگیزه به جای منطق است. اگر بدون در نظر گرفتن تمام اطلاعات ممکن تصمیم‌گیری کنیم، سوگیری عمل می‌تواند ما را به مسیر غیراثرتر هدایت کند و نتیجه ما را به خطر بیندازد.

اثرات سیستمیک

در جامعه ما، سوگیری عمل این باور را تقویت می‌کند که مقصر کسانی هستند که عمل نمی‌کنند. حتی اگر عمل کردن طبق انتظار ما پیش نرود، می‌توانیم توجیه کنیم که اگر کاری نمی‌کردیم، اوضاع بدتر می‌شد (حتی اگر اینطور نباشد). این توجیه دیدگاه ما را مبنی بر برتری عمل نسبت به عدم عمل تقویت می‌کند و چرخه بی‌انتهای تصمیم‌گیری‌های ضعیف را ایجاد می‌کند.

در اولین مقاله در مورد سوگیری عمل، آنتونی پت و ریچارد زکهاوزر پیشنهاد کردند که چالش سیستماتیکی که ما با انجام اقدامات غیرضروری با آن روبرو هستیم در سیاست‌گذاری است. آن‌ها توضیح دادند که برای ایجاد یک تاثیر چشمگیر، سیاستمداران اغلب مقررات زیست‌محیطی نمایشی اما نسبتاً بی‌تاثیر را تصویب می‌کنند. چنین اقدامات قانونی این تصور را ایجاد می‌کند که کاری در حال انجام است، در حالی که در واقعیت، اثرات آن ناچیز است. سوگیری ما نسبت به عمل ممکن است منجر شود که ما این اقدامات خالی را تحسین کنیم، حتی اگر سیاستمدار پیشرفت واقعی نداشته باشد.

چگونه سوگیری عمل بر محصولات تأثیر می‌گذارد

سوگیری عمل ممکن است باعث شود در هنگام مواجهه با مشکلات فنی بیش از حد واکنش نشان دهیم. به جای اینکه صبورانه منتظر رفع خودکار این مشکلات باشیم (که اغلب اتفاق می‌افتد)، تلاش می‌کنیم هر کاری انجام دهیم تا روند را سرعت بخشیم. با این حال، تلاش‌های ناامیدانه ما اغلب بی‌نتیجه است و حتی ممکن است مشکل را بدتر کند.

این اتفاق هر روز در استفاده آنلاین ما رخ می‌دهد. وقتی یک وب‌سایت خیلی طول می‌کشد، بارها صفحه را دوباره بارگذاری می‌کنیم. یا وقتی یک برنامه خیلی کند است، آن را صدها بار می‌بندیم. اگرچه انتظار کشیدن وقتی به رضایت آنی عادت کرده‌ایم آزاردهنده است، اما گاهی تنها راه حل برای مشکلات اینترنتی ما است.

سوگیری عمل حتی به نحوه تلاش ما برای تعمیر دستگاه‌هایمان نیز گسترش می‌یابد. فرض کنید یک لیوان آب روی لپ‌تاپ شما که بسته و خاموش روی پیشخوان آشپزخانه است، می‌ریزید. اولین غریزه شما چیست؟ احتمالاً با وحشت دکمه روشن را فشار می‌دهید تا مطمئن شوید لپ‌تاپ شما هنوز کار می‌کند. ما متوجه نیستیم که روشن کردن کامپیوتر فقط باعث می‌شود آب عمیق‌تر وارد مدار شود و آسیب را به طور قابل توجهی افزایش دهد. در عوض، بهترین راه حل این است که با قرار دادن لپ‌تاپ در یک کیسه برنج یا جلوی فن، صبر کنید تا لپ‌تاپ کاملا خشک شود. هرچه لپ‌تاپ خشک‌تر باشد، بهتر است، به این معنی که هرچه بیشتر عمل را به تعویق بیندازید، بهتر است.

دفعه بعد که با مشکلات فنی مواجه شدید، به یاد داشته باشید: گاهی اوقات کمتر بیشتر است. به کامپیوتر یا تلفن خود زمان دهید تا خودش را مرتب کند قبل از اینکه به مرحله بعدی بروید.

سوگیری عمل و هوش مصنوعی

با تمام پیشرفت‌های جدید در هوش مصنوعی، مشتاقانه می‌خواهیم این فناوری جدید را در همه کارهای خود بگنجانیم. بالاخره، اتوماسیون برابر با بهینه‌سازی است، درست است؟ همانطور که مشخص است، این ممکن است همیشه درست نباشد، به خصوص زمانی که از هوش مصنوعی می‌خواهیم کارهایی را انجام دهد که در غیر این صورت آسان هستند.

تصور کنید از سر کار به خانه می‌آیید و می‌خواهید چراغ‌ها را روشن کنید. ساده‌ترین راه حل این است که کلید چراغ کنار در را بزنید - آنقدر ساده که در واقع برابر با بی‌عملی است. با این حال، با هیجان از دستگاه هوشمند جدید خانه‌ای که نصب کرده‌اید، از دستیار هوش مصنوعی می‌خواهید این کار را انجام دهد. با گنجاندن این مرحله اضافی، آسیب محیطی را به طور تصاعدی افزایش می‌دهید (به یاد داشته باشید که آموزش یک سیستم هوش مصنوعی می‌تواند تا 25000 پوند دی اکسید کربن آزاد کند). این بدان معنا نیست که نباید از هوش مصنوعی استفاده کنیم. اما اگر بتوانیم کاری را خودمان با یک عمل ساده انجام دهیم، باید آن را انتخاب کنیم.

چرا این اتفاق می‌افتد

"شیطان برای دست‌های بیکار کار می‌تراشد" یک عبارت قدیمی است که تأکید می‌کند مشغول ماندن شما را از دردسر دور نگه می‌دارد. این فقط یک مثال از چگونگی در نظر گرفتن عدم عمل به عنوان چیزی ذاتاً اشتباه است. چنین تصورات غلطی قرن‌ها قبل از توسعه سوگیری عمل وجود داشته است. اگرچه این سوگیری چیز جدیدی نیست، اما ما اخیراً شروع به مطالعه اثرات آن کرده‌ایم. بنابراین، چیزهای زیادی وجود دارد که هنوز به طور کامل در مورد آن نمی‌دانیم. با وجود این محدودیت‌ها، محققان برخی شواهدی از آنچه باعث سوگیری عمل می‌شود پیدا کرده‌اند.

آیا آموخته شده یا ذاتی است؟

هزاران سال پیش، برای بقا اجداد تکاملی ما به اقدام فوری نیاز داشتند. تمایل ما به عمل چیزی است که از تاریخ ما به عنوان شکارچیان-گردآورندگان در ما سخت‌کده شده است. این انگیزه خودکار زمانی بسیار سازگار بود. اما در جامعه مدرن ما، سوگیری عمل برای بقا کمتر از گذشته ضروری است. با این وجود، کسانی که عمل می‌کنند هنوز هم بالاتر از کسانی که این کار را نمی‌کنند پاداش می‌گیرند. به عنوان مثال، دانش‌آموزانی که در کلاس شرکت می‌کنند، اغلب بالاتر از کسانی که ترجیح می‌دهند ساکت بمانند، مورد ستایش قرار می‌گیرند. این غریزه ما برای عمل را تقویت می‌کند و باعث می‌شود بیشتر درگیر این رفتار شویم و در نتیجه آن را عادت کنیم. متأسفانه، این باعث می‌شود ما بیشتر احتمال دارد که در شرایطی که پاسخ مناسب بی‌عملی است، با عمل پاسخ دهیم - مانند بالا بردن دست زمانی که پاسخ سوال معلم را نمی‌دانیم.

نه تنها پاداش دادن به عمل این سوگیری را گسترش می‌دهد، بلکه مجازات بی‌عملی نیز این کار را انجام می‌دهد. تحقیقات نشان می‌دهد افرادی که تجربیات منفی گذشته از عدم عمل دارند، بیشتر احتمال دارد که درگیر سوگیری عمل شوند. پشیمانی ما ما را برای انجام کاری برای جلوگیری از شکست دیگری بسیج می‌کند. متأسفانه، این می‌تواند اگر خودمان را در موقعیتی پیدا کنیم که بهترین پاسخ بی‌عملی است، به نتیجه معکوس منجر شود.

برای خلاصه کردن همه اینها، در حالی که احتمالاً سوگیری عمل از بقای انسان نشأت می‌گیرد، این غریزه‌ها با الگوهای تقویت و مجازات یادگیری در زندگی روزمره ما تقویت می‌شوند.

سوگیری عمل و حس کنترل ما

نیاز ما به عمل همچنین از نیاز ما به کنترل ناشی می‌شود. فعالیت به ما احساس می‌کند که توانایی تغییر چیزها را داریم، در حالی که انفعال به ما احساس می‌کند که تسلیم شده‌ایم و پذیرفته‌ایم که نمی‌توانیم کار دیگری انجام دهیم. در اصل، انجام کاری باعث می‌شود احساس بهتری نسبت به خودمان داشته باشیم تا انجام ندادن کاری، که این رفتار را تقویت می‌کند.

علاوه بر این، اعتماد به نفس بیش از حد ما ممکن است ما را به تصمیم‌گیری‌های غیرضروری یا حتی مضر تشویق کند. گاهی اوقات ما اقدام می‌کنیم زیرا احساس می‌کنیم که کنترل قابل توجهی بر نتیجه داریم، حتی زمانی که آن نتیجه کاملاً تصادفی است.

بازار مالی را در نظر بگیرید، جایی که اعتماد به نفس بیش از حد باعث می‌شود مردم به طور مکرر معامله کنند، زیرا مطمئن هستند که تصمیمات آنها منجر به نتایج سودآور خواهد شد. به طور خاص، این تمایل دارد در شرایط نامشخص رخ دهد که مردم سعی می‌کنند پیش‌بینی کنند کدام سهام بالا یا پایین می‌آید. اعتماد به نفس آنها در توانایی خود برای انجام چنین پیش‌بینی‌هایی آنها را به اقدام وادار می‌کند. البته، عمل ممکن است منجر به سودهای بزرگ شود، اما اغلب معامله‌گران به سختی یاد می‌گیرند که اگر اصلاً سرمایه‌گذاری نمی‌کردند، اوضاع بهتر می‌شد.

چرا اهمیت دارد

ما مشغول بودن را با بهره‌وری برابر می‌دانیم، ویژگی دیگری که برای آن ارزش زیادی قائل هستیم. با این حال، اغلب ثابت می‌شود که عدم اقدام از انجام کار مفیدتر است.

تصور کنید در ترافیک سنگین یک بزرگراه گیر افتاده‌اید. ممکن است از اینکه با سرعت لاک‌پشتی حرکت می‌کنید احساس ناامیدی کنید و به فکر خارج شدن از خروجی بعدی برای رسیدن به مقصد از طریق جاده‌های فرعی باشید. این ممکن است حتی بیشتر از ماندن در بزرگراه طول بکشد و باعث شود بنزین بیشتری مصرف کنید.

در حالی که منطق به ما می‌گوید ماندن در بزرگراه کارآمدتر است، اما ما احساس می‌کنیم که پیاده شدن تصمیم کارآمدتری است. زیرا وقتی در ترافیک نشسته‌ایم، احساس می‌کنیم به جایی نمی‌رسیم، در حالی که در مسیر دیگر می‌توانیم با سرعت مناسب رانندگی کنیم. در اینجا، اقدام کردن در واقع کمتر از تصمیم به ماندن در جا بهره‌وری دارد، حتی اگر اینطور احساس نشود.

آگاهی از سوگیری عمل با کمک به ما در تصمیم‌گیری بر اساس موثرترین راه حل، حتی اگر آن راه حل هیچ کاری نباشد، بهره‌وری ما را افزایش می‌دهد. سوگیری عمل می‌تواند قضاوت‌های ما را مبهم کند، اما اگر از اثرات آن آگاه باشیم، می‌توانیم برای غلبه بر آن تلاش کنیم. این به ما امکان می‌دهد موقعیت‌ها را موثرتر ارزیابی کنیم و تشخیص دهیم که چه زمانی انگیزه عمل خود را اشتباه جایگزین کرده‌ایم.

چگونه از آن اجتناب کنیم

انتخاب عدم اقدام نسبت به عمل به معنای تسلیم شدن نیست. در واقع، اغلب تحسین‌برانگیزتر است که این کار را انجام دهیم. در نتیجه، باید از انجام اقدامات غیر ضروری خودداری کنیم تا به پاسخ پیش‌فرض ما تبدیل نشود. تصمیم‌گیری آگاهانه برای انجام هیچ کاری یک تمرین خوب در صبر است که تسلط بر آن می‌تواند چالش‌برانگیز باشد. خودکنترلی مهارتی است که باید پرورش داده شود و هر چه بیشتر روی آن کار کنیم، قوی‌تر می‌شود.

یادگیری اجتناب از سوگیری عمل یک فرآیند طولانی‌مدت است که شامل مقابله با انگیزه‌ها و گرایش‌های ریشه‌دار است. مگر اینکه شرایط نیاز به اقدام فوری داشته باشد، اغلب بهتر است یک قدم عقب بردارید و جوانب مثبت و منفی هر پاسخ ممکن را ارزیابی کنید.

با رجوع به مثال گیر افتادن در ترافیک، به جای اینکه ناامید شوید و از اولین خروجی ممکن از بزرگراه خارج شوید، لحظه ای بنشینید تا وضعیت خود را منطقی کنید. صرف زمان برای فکر کردن در مورد پیامدهای عمل در مقابل عدم اقدام می‌تواند به شما کمک کند تا انگیزه اولیه خود برای عمل را تأیید یا رد کنید.

به یاد داشته باشید، هدف اینجا حذف کامل عمل به عنوان یک پاسخ نیست. نکته این است که به عدم اقدام به عنوان یک پاسخ ممکن توجه برابر داشته باشید، نه اینکه به طور خودکار به عمل متوسل شوید. انجام این کار به تصمیم‌گیری موثرتر و نتایج سودآورتر منجر می‌شود.

چگونه همه چیز شروع شد

پت و زکهاوزر در سال 2000 پیشگام کاوش نظری و تجربی در مورد سوگیری عمل بودند. مقاله آنها سوگیری عمل را به عنوان "علاقه به عمل [که] محصول رفتار غیرمنطقی است" تعریف کرد. آنها از اولین کسانی بودند که پیشنهاد کردند تمایل ما به عمل یک روش ساده یا میانبری است که متأسفانه می‌تواند به تصمیم‌گیری ضعیف در شرایط مختلف منجر شود.

مهم‌تر از آن، پت و زکهاوزر سه دلیل برای اینکه چرا سوگیری عمل ممکن است رخ دهد پیشنهاد کردند. اولین مورد به دلیل تقویت‌های تکاملی و تجربی است که ما را به دیدگاه عمل به عنوان وسیله‌ای برای بقا سوق داده است. علاوه بر این، آنها پیشنهاد کردند که ما برای به دست آوردن شناخت یا پاداش درگیر عمل می‌شویم. در نهایت، آنها فرض کردند که انجام عمل به ما کمک می‌کند تا در مورد یک موقعیت بیاموزیم تا به ما کمک کند در صورت مواجهه با موارد مشابه در آینده نحوه پاسخگویی را یاد بگیریم.

مثال 1 - تشخیص‌های دشوار

سوگیری عمل به طور مرتب در بخش بهداشت، به ویژه در مورد درمان بیمارانی با ارائه علائم غیرمعمول که به نظر نمی‌رسد نیاز به مراقبت فوری داشته باشند، ظاهر می‌شود. اگر تشخیص روشنی وجود نداشته باشد، اکثر پزشکان ترجیح می‌دهند برای یافتن ریشه مشکل آزمایش انجام دهند تا اینکه برای بررسی تغییر علائم پیگیری کنند.

این نمونه‌ای از سوگیری عمل است، زیرا این بیماران علائمی ندارند که نیاز به درمان اورژانسی داشته باشند. تعیین وقت ملاقات پیگیری نسبت به انجام یک کار کامل مقرون به صرفه‌تر و زمان کمتری می‌برد، اما پزشکان به سمت مورد دوم تمایل دارند. این لزوماً چیز بدی نیست، در واقع، بسیاری از بیماران احتمالاً از این که نگرانی‌هایشان به این شکل تأیید شده است قدردانی می‌کنند. صرف نظر از این، این هنوز نمونه‌ای از سوگیری عمل است، زیرا نشان‌دهنده ترجیح عمل نسبت به عدم عمل در غیاب دلیل واقعی برای انجام آن است.

مثال 2 - سرمایه‌گذاری

مثال‌های فراوانی از سوگیری عمل در حوزه سرمایه‌گذاری وجود دارد. همانطور که قبلاً ذکر شد، اعتماد به نفس بیش از حد و تمایل به کنترل هر دو از علل اصلی سوگیری عمل هستند. اطمینان بیش از حد به توانایی فرد در تصمیم‌گیری مالی خوب می‌تواند منجر به معاملات بیش از حد شود. به طور مشابه، تمایل به حفظ کنترل بر سرمایه‌گذاری‌های خود ممکن است شما را به معامله بیشتر از آنچه باید انجام دهید، سوق دهد. با این حال، خودکنترلی اغلب برای یک استراتژی بسیار بهتر است و صبر نتیجه می‌دهد در جایی که معاملات بیش از حد اینطور نیست.

وحشت نیز می‌تواند ما را به توسل به سوگیری عمل سوق دهد. بررسی منظم پرتفوی شما یک عامل نگهداری برای سوگیری عمل است، زیرا تمام تغییرات را به توجه شما می‌رساند. با مشاهده کاهش جزئی ارزش، ممکن است به سرعت تصمیم بگیرید قبل از بدتر شدن اوضاع، بفروشید. اغلب، این افت ارزش‌ها فقط موقتی است و همه چیز به خودی خود درست می‌شود. در حالی که اقدام ممکن است مانند بهترین شکل کنترل خسارت به نظر برسد، می‌تواند در طولانی مدت برای شما هزینه داشته باشد.