کودکان و بزرگسالانی که اوتیستیک (اتیستیک) محسوب می‌شوند، دنیای اطراف خود را به گونه متفاوتی تجربه می‌کنند؛ چراکه با درجات متفاوتی از ویژگی‌های‌ عصبی چشم به این دنیا گشوده‌اند که با ویژگی‌های عصبی افرادی که اختلالات دستگاه عصبی ندارند، تفاوت دارد. اوتیسم بیماری نیست؛ بیشتر کودکان اوتیستیک حواس دقیق‌تری داشته و تمایل شدیدی به درک منطقی محیط اطرافشان دارند. بعضی از آنها به رفتارهایی تکرارشونده‌ رو می‌آورند که از الگوهای بخصوصی پیروی می‌کند. بسیاری از این کودکان مردم‌گریز به نظر آمده و از برقراری تماس چشمی خودداری می‌کنند که می‌تواند نشات گرفته از آن باشد که مغز آنها اهمیت زیادی برای برقراری روابط اجتماعی قائل نمی‌شود.