عکس‌های عروسی صرفاً تصاویری زیبا از یک روز خاص نیستند؛ آن‌ها نقشی بزرگ‌تر و عمیق‌تری دارند. هدف عکس‌ها این است که جوهره و معنای واقعی عروسی را در خود نگه دارند و در مواقع نیاز در دسترس ما قرار دهند. وظیفه عکاس این است که مجموعه‌ای از آثار هنری خلق کند که طی چند روز، نه فقط در روز عروسی، تهیه می‌شوند و می‌توانند یادآور پاسخ‌هایی برای برخی سوالات کلیدی برای زوج باشند:

۱. چرا با هم ازدواج کردیم؟

هر کدام از ما گذشته‌ای طولانی داریم. شاید لازم باشد عکس‌هایی از دوران نوجوانی و دست و پا چلفتی بودن در ۱۵ سالگی یا عکسی با یک عشق فراموش‌نشدنی اما ناموفق به نمایش بگذاریم. نشان دادن تصاویری از زندگی مجردی‌مان، مانند سینک ظرفشویی نامرتب یا تصویر یک بشقاب لوبیا به تنهایی، می‌تواند مفید باشد تا به خودمان یادآوری کند که زندگی تنهایی چندان هم خوشایند نبوده است. به این یادآوری‌های بصری نیاز داریم، زیرا بعداً توسط این سوال درونی آزار خواهیم دید: چرا با تو ازدواج کردم؟ چرا خودمان را به هم وصل کردیم، در حالی که ممکن بود در جای دیگری، لذت‌های آسانی در انتظارمان باشد؟

۲. هنگام ازدواج چه ویژگی‌هایی در یکدیگر دیدیم؟

تصاویر باید بر نکاتی که باعث دلربایی ما نسبت به هم شده‌اند تمرکز کنند. این نکات ممکن است آشکار نباشند. عکاس نیاز دارد به مضامین سخنرانی‌های عروسی هر دو شریک زندگی گوش دهد و آن‌ها را به صورت بصری بیان کند. ممکن است تصویری از سردرگمی یکی از شما، یا نمای نزدیک قوزک پا، یا یکی از شما که ژاکت گشاد و آویزان پوشیده باشد، لازم باشد.

۳. تاثیر خانواده‌ی هر فرد بر رابطه چیست؟

بخش‌های خاصی باید به تحلیل بصری خانواده‌ی گسترده‌ی هر شریک زندگی اختصاص داده شود. هدف به طور ضروری نشان دادن آن‌ها در روز عروسی نیست، بلکه آشکار کردن ویژگی‌های اساسی است: مادری مهربان اما اغلب سلطه‌گر، پدری مهربان اما کم‌اعتماد، خواهری که همیشه موفق‌تر بود، برادری بسیار دوست‌داشتنی که علیه عرف جامعه طغیان کرد و بهای قابل توجهی پرداخت. این افراد نقش‌های مهمی در شکل‌گیری شخصیت ما داشته‌اند. باید دائماً به خاطر داشته باشیم که هر کدام از کجا شروع کرده‌ایم.

۴. مشکلات زناشویی در جامعه‌ بزرگ‌تر چقدر رایج هستند؟

آلبوم عروسی باید، به روشی کاملاً غیر متعارف، شامل تصاویری از افراد دیگر - به ویژه زوج‌های جذاب و جالب - در موقعیت‌های ناامیدی و درگیری باشد. ناراحتی آن‌ها چیزی نیست که بخواهیم از آن خوشحال شویم. این یک نشانه‌ی بصری عمیقاً ضروری است که ما را به ارزیابی واقع‌بینانه‌ای از ازدواج ناقص خود بازگرداند. آن‌ها انسان‌های شایسته‌ای هستند و رنج می‌کشند. این اتفاق می‌افتد. بنابراین، تنش‌ها و ضعف‌های ازدواج خودمان (آن‌طور که واقعاً هستند) به عنوان رنج‌های عادی که افراد شایسته هنگام به اشتراک گذاشتن زندگی‌شان با فرد دیگری تجربه می‌کنند، نشان داده می‌شوند. آلبوم به منبعی علیه وحشت زودهنگام تبدیل می‌شود.

بازگشت به «عکس‌های عروسی» در سال‌های بعد، آن را در جایگاه مناسب هدف کلی ازدواج قرار می‌دهد و به روشی ظریف به قانع کردن ما برای ماندن در ازدواج کمک می‌کند.