یکی از عجیب‌ترین ایده‌های روان‌شناسی این است که تروما ممکن است به «بدن» ختم شود. در خود فیزیکی مان گیر کرده ایم؟ آیا یک کلیه می تواند غم و اندوه را به یاد بیاورد؟ آیا مچ دست یا استخوان ران می تواند خاطره والدین تنبیهی یا طلاق دردناک را حفظ کند؟
اما ذهن و بدن موجودات نفوذ ناپذیری نیستند. ترافیک زیادی بین آنها جریان دارد. وقتی غمگین هستیم، ممکن است برخی از غم و اندوه در ذهن ما خانه ای در شانه های ما پیدا کند. وقتی وحشت داریم، مقداری از ترس ناشی از تخیلات ما می تواند به مهره های پایینی ما نفوذ کند…”